Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Poznaniu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 18 sierpnia 2016 r.

Sąd Apelacyjny w Poznaniu III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSA Dorota Goss-Kokot

Sędziowie: SSA Ewa Cyran

del. SSO Katarzyna Schönhof-Wilkans (spr)

Protokolant: st. sekr. sądowy Krystyna Kałużna

po rozpoznaniu w dniu 18 sierpnia 2016 r. w Poznaniu

sprawy E. M.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w P.

o rentę rodzinną

na skutek apelacji E. M.

od wyroku Sądu Okręgowego w Koninie

z dnia 29 czerwca 2015 r. sygn. akt III U 117/15

1.  oddala apelację;

2.  przyznaje od Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego w Koninie na rzecz adwokata R. M. kwotę 147,60 zł tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu w postępowaniu odwoławczym.

del. SSO Katarzyna Schönhof-Wilkans

SSA Dorota Goss-Kokot

SSA Ewa Cyran

UZASADNIENIE

Zakład Ubezpieczeń Społecznych, II Oddział w P., decyzją z dnia 8 stycznia 2015 r., znak: (...), odmówił E. M. oraz małoletniemu F. M. (reprezentowanemu przez matkę E. M.) przyznania prawa do renty rodzinnej po zmarłym w dniu 11 kwietnia 2014 r. J. M..

Sąd Okręgowy w Koninie, rozpoznając wniesione przez E. M. odwołanie od powyższej decyzji, wyrokiem z dnia 29 czerwca 2015 r., w sprawie III U 117/15, w punkcie 1 wyroku oddalił odwołanie; z kolei w punkcie 2 wyroku odstąpił od obciążania odwołującej kosztami zastępstwa procesowego.

Powyższe rozstrzygnięcie zostało wydane w oparciu o następujące ustalenia faktyczne i rozważania prawne:

J. M. (ur. (...)) zmarł w dniu 11 kwietnia 2014 r. J. M. w dniu 20 sierpnia 1994 r. zawarł związek małżeński z odwołującą E. M.. W trakcie trwania związku małżeńskiego w dniu (...) urodził się syn F. M..

W dniu 20 sierpnia 2014 r. odwołująca wystąpiła o rentę rodzinną po zmarłym mężu.

W ostatnich 10 latach przed datą zgonu J. M. nie posiadał okresu składkowego i nieskładkowego, wynoszącego co najmniej 5 lat. Ostatni staż ubezpieczeniowy przypadał w okresie od 1 kwietnia 2008 r. do 9 września 2009 r. W toku postępowania przed organem rentowym ustalono, że przesłanki stażowe zmarłego J. M. zostały spełnione wcześniej, tj. na dzień 20 stycznia 2004 r., zachodziła więc konieczność ustalenia niezdolności do pracy zmarłego przed tym dniem.

Lekarz Orzecznik ZUS orzeczeniem z dnia 23 września 2014 r. uznał, że całkowita niezdolność do pracy J. M. nie powstała przed dniem 20 stycznia 2004 r. W związku z przywróceniem terminu do wniesienia sprzeciwu, Komisja Lekarska ZUS orzeczeniem z dnia 29 grudnia 2014 r. również nie stwierdziła niezdolności do pracy przed dniem 20 stycznia 2004 r. Orzeczenia zostały wydane na podstawie dokumentacji z przebiegu przymusowego leczenia odwykowego oraz kart informacyjnych z leczenia szpitalnego w okresie lipca 2011 r.

Mając na uwadze powyższe okoliczności, organ rentowy wydał zaskarżoną decyzję, od której wniesiono odwołanie.

W toku postępowania Sąd Okręgowy przeprowadził dowód ze wspólnej opinii biegłych internisty oraz psychiatry na okoliczność ustalenia, czy J. M. zmarły w dniu 11 kwietnia 2014 r. był niezdolny do pracy przed dniem 20 stycznia 2004 r.

Biegła internista M. O. stwierdziła, że od 2009 r. u zmarłego J. M. można było rozpoznać zespół zależności alkoholowej oraz nikotynizm, a w lipcu 2011 r. – przebył zawał serca ściany dolno – bocznej z kwalifikacją do koronarografii diagnostyczno – terapeutycznej, na którą nie wyraził zgody. Biegła podkreśliła, że odnotowane wcześniej (w okresie od 2001-2007 r.) choroby (nieliczne wpisy dotyczące schorzeń ostrych: dolegliwości bólowe mięśniowo – stawowe, półpasiec klatki piersiowej oraz jednorazowy ostry nieżyt żołądkowo – jelitowy) nie powodowały u zmarłego J. M. choćby częściowej niezdolności do pracy przed 20 stycznia 2004 r.

Biegła psychiatra D. J. rozpoznała u odwołującego zespół zależności alkoholowej, jednak brak jest podstaw do rozpoznania przewlekłych psychiatrycznych powikłań związanych z uzależnieniem od alkoholu. Wskazała, że J. M. był na jednej diagnostycznej wizycie u psychiatry i korzystał z psychoterapii z powodu uzależnienia od 2009 r. Nie ujawniał istotnych orzeczniczo zaburzeń nastroju, napędu psychoruchowego, objawów psychotycznych czy wyraźnego obniżenia sprawności funkcji poznawczych. Po przerwaniu picia był krótkotrwale okresowo niezdolny do pracy, lecz brak jest podstaw do orzeczenia długotrwałej niezdolności do pracy z powodu stanu zdrowia psychicznego na 2009 r., a tym bardziej na dzień przed 20 stycznia 2004 r.

Sąd Okręgowy - uznając opinię biegłych za jasną, przekonującą, wyczerpującą oraz w pełni przydatną do rozstrzygnięcia sprawy, a także mając na względzie treść art. 65
w zw. z art. 57 ust. 1 i art. 58 ust 1 pkt 5 z dnia 17 grudnia 1998r. ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t.j.Dz.U.2013.1440)– stwierdził, że odwołanie E. M. nie zasługiwało na uwzględnienie.

Sąd Okręgowy wskazał, że J. M. na dzień zgonu nie był uprawniony do renty z tytułu niezdolności do pracy z uwagi na brak spełnienia warunku legitymowania się wymaganym okresem składkowym i nieskładkowym. Warunek ten został spełniony na dzień 20 stycznia 2004 r., jednakże brak było podstaw do stwierdzenia, aby zmarły J. M. przed tą datą był co najmniej częściowo niezdolny do pracy w myśl art. 12 ust 1-3 ustawy o emeryturach i rentach z FUS. Istniejące w okresie do 2007 r. schorzenia nie stanowiły podstawy do orzekania o niezdolności do pracy. Pogorszenie się stanu zdrowia zmarłego J. M. w związku z nadużywaniem alkoholu nastąpiło dopiero w 2009 r., nie powodując jednak długotrwałej niezdolności do pracy w sensie orzeczniczym. Przedmiotem sporu w sprawie było ustalenie, czy istniały u zmarłego przed 20 stycznia 2004 r. tego rodzaju schorzenia, które rzutowałyby na jego zdolność do pracy przed tym dniem. Biegłe wypowiadające się w sprawie w sposób kategoryczny wykluczyły wystąpienie u zmarłego chociażby częściowej niezdolności do pracy przed dniem 20 stycznia 2004 r., gdyż okoliczność taka nie wynika z zapisów w dokumentacji medycznej zmarłego.

Wskutek uznania, że mąż odwołującej J. M. nie spełniał warunków do przyznania mu renty z tytułu niezdolności do pracy, brak było podstaw do przyznania renty rodzinnej na rzecz odwołującej oraz jej syna.

Wobec powyższego Sąd Okręgowy na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. oddalił odwołanie.

Mając na względzie zasady słuszności Sąd Okręgowy na podstawie art. 102 k.p.c. odstąpił od obciążania odwołującej kosztami zastępstwa procesowego pozwanego, o czym orzekł w punkcie 2 wyroku.

Apelację od powyższego rozstrzygnięcia wywiodła osobiście odwołująca E. M.. Wniesiona przez nią apelacja została następnie uzupełniona przez profesjonalnego pełnomocnika ustanowionego z urzędu na wniosek E. M..

Z treści apelacji wynika, iż odwołująca wnioskuje o zmianę zaskarżonego wyroku w punkcie 1 i poprzedzającej go decyzji poprzez przyznanie jej oraz jej synowi prawa do renty rodzinnej po zmarłym J. M..

Z uzasadnienia apelacji wniesionej prze odwołującą i przez pełnomocnika odwołującej wynika, iż błędnie w ich ocenie Sąd Okręgowy oddalił wniosek o przeprowadzenie dowodu z zeznań wskazanych w odwołaniu świadków, na okoliczność wykazania, że przed dniem 20.01.2004 r. zmarły J. M. z powodu uzależnienia od alkoholu był niezdolny do pracy, gdy tymczasem zeznania te w sposób istotny mogłyby wpłynąć na ustalenia faktyczne sprawy. Pełnomocnik odwołującej wniósł także o przeprowadzenie dodatkowego dowodu z opinii biegłego lekarza z dziedziny chorób wewnętrznych na okoliczność ustalenia czy i w jakiej dacie wystąpiła u zmarłego niezdolność do pracy, w szczególności czy rodzaj i charakter schorzeń na które cierpiał J. M. w okresie od marca 2001 r. do 11 kwietnia 2014 r., (szczególnie z powodu uzależnienia od alkoholu), powodowały u niego niezdolność do pracy.

Ustanowiony z urzędu pełnomocnik odwołującej wniósł także o przyznanie kosztów pomocy prawnej udzielonej z urzędu, albowiem nie zostały uiszczone w żadnej części.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje :

Wniesiona apelacja okazała się bezzasadna i jako taka podlegała oddaleniu.

Sąd Apelacyjny wskazuje, że przedmiotowe postępowanie zostało zainicjowane odwołaniem E. M. od decyzji Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział II Oddział w P. z dnia 8 stycznia 2015 r., którą to decyzją organ rentowy odmówił E. M. i jej synowi – małoletniemu F. M. - przyznania prawa do renty rodzinnej po zmarłym w dniu 11 kwietnia 2014 r. mężu i ojcu J. M.. W uzasadnieniu decyzji organ rentowy stwierdził, że na dzień zgonu J. M. nie był uprawniony do renty z tytułu niezdolności do pracy, gdyż na ten dzień nie legitymował się wymaganym okresem składkowym i nieskładkowym. Niezbędny do przyznania świadczenia staż pracy został udowodniony przed dniem 20 stycznia 2004 r., jednakże Komisja Lekarska ZUS orzeczeniem z dnia 29 grudnia 2014 r. nie stwierdziła u niego całkowitej niezdolności do pracy przed 20 stycznia 2004 r. Odwołująca winna zatem wykazać, czego nie uczyniła, że J. M. był niezdolny do pracy przed 20 stycznia 2004 r.

Zauważyć należy, że renta rodzinna – świadczenie, o którego przyznanie wnosiła odwołująca - przysługuje zgodnie z art. 65 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t.j. Dz.U. z 2015 r., poz. 748 z późn. zm. –dalej ustawa emerytalna), uprawnionym członkom rodziny osoby, która w chwili śmierci miała ustalone prawo do emerytury lub renty z tytułu niezdolności do pracy lub spełniała warunki wymagane do uzyskania jednego z tych świadczeń. Do renty rodzinnej są uprawnieni następujący członkowie rodziny zmarłego: dzieci własne, dzieci drugiego małżonka oraz dzieci przysposobione, przyjęte na wychowanie i utrzymanie przed osiągnięciem pełnoletniości wnuki, rodzeństwo i inne dzieci, w tym również w ramach rodziny zastępczej, małżonek (wdowa, wdowiec), rodzice - jeżeli spełniają warunki określone art. 68-71 wspomnianej ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku (art. 67 ust. 1 ustawy). Przy ocenie prawa do renty przyjmuje się, że osoba zmarła była całkowicie niezdolna do pracy (art. 65 ust. 2 cyt. ustawy). Oznacza to, że renta rodzinna jest uzależniona od tego, czy zmarły członek rodziny spełniał warunki do nabycia prawa do renty (art. 57 w zw. z art. 58 ustawy emerytalnej) lub emerytury.

Stosownie do art. 57 ust. 1 ustawy emerytalnej, renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnił łącznie następujące warunki:

1)  jest niezdolny do pracy;

2)  ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy;

3)  niezdolność do pracy powstała w okresach, o których mowa w art. 6 ust. 1 pkt 1 i 2, pkt 3 lit. b, pkt 4, 6, 7 i 9, ust. 2 pkt 1, 3-8 i 9 lit. a, pkt 10 lit. a, pkt 11-12, 13 lit. a, pkt 14 lit. a i pkt 15-17 oraz art. 7 pkt 1-4, 5 lit. a, pkt 6 i 12, albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów.

Przepisu ust. 1 pkt 3 nie stosuje się do ubezpieczonego, który udowodnił okres składkowy i nieskładkowy wynoszący, co najmniej 20 lat dla kobiety lub 25 lat dla mężczyzny oraz jest całkowicie niezdolny do pracy.

Warunek posiadania wymaganego okresu składkowego i nieskładkowego, w myśl art. 57 ust. 1 pkt 2, uważa się za spełniony, gdy ubezpieczony osiągnął okres składkowy i nieskładkowy wynoszący łącznie, co najmniej 5 lat - jeżeli niezdolność do pracy powstała w wieku powyżej 30 lat (art. 58 ust. 1 pkt 5 ustawy emerytalnej). Okres, o którym mowa w art. 58 ust. 1 pkt 5 powinien przypadać w ciągu ostatniego dziesięciolecia przed zgłoszeniem wniosku o rentę lub przed dniem powstania niezdolności do pracy; do tego dziesięcioletniego okresu nie wlicza się okresów pobierania renty z tytułu niezdolności do pracy, renty szkoleniowej lub renty rodzinnej (ust. 2).

Mając na względzie treść powyższych przepisów, Sąd Apelacyjny wskazuje, że aby móc przyznać wnioskodawczyni i jej synowi, prawo do renty rodzinnej po zmarłym, J. M. na dzień zgonu powinien spełniać przesłanki pozwalające na przyjęcie, że jest uprawniony do prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. Jednakże z uwagi na to, że zmarły nie legitymował się wymaganym okresem składkowym i nieskładkowym, tj. w ostatnim dziesięcioleciu przed zgłoszeniem wniosku o rentę lub przed powstaniem niezdolności do pracy nie wykazał 5 lat okresów składkowych i nieskładkowych, nie sposób było przyjąć, że na dzień zgonu spełniał powyższe warunki do przyznania mu prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.

Zauważyć jednak należy, że organ rentowy ustalił, że warunek legitymowania się wymaganym okresem składkowym i nieskładkowym zmarły spełniałby na dzień 20 stycznia 2004 r. Tym samym należało w sprawie ustalić – jak słusznie wskazał Sąd Okręgowy – czy na dzień przypadający przed dniem 20 stycznia 2004 r. (czyli na dzień poprzedzający dzień, w którym zmarły w ostatnim dziesięcioleciu legitymował się pięcioletnim okresem składkowym i nieskładkowym) J. M. był co najmniej częściowo niezdolny do pracy. Wykazanie tej przesłanki pozwoliłoby na przyjęcie, że zmarły nabył uprawnienia do renty z tytułu niezdolności do pracy, w konsekwencji czego można byłoby przyznać wnioskodawczyni i jej synowi prawo do renty rodzinnej.

Mając powyższe na względzie, w celu ustalenia, czy stan zdrowia zmarłego J. M. i występujące u niego schorzenia przed dniem 20.01.2004 r. powodowały co najmniej częściową niezdolność do pracy, Sąd Okręgowy słusznie - nie mając wiadomości specjalnych, - powołał zespół lekarzy, tj. biegłego internisty (specjalisty chorób wewnętrznych) oraz biegłego psychologa. Wybór biegłych o specjalnościach przez nich reprezentowanych został dokonany adekwatnie do zgłoszonych przez odwołującą i potwierdzonych okazaną dokumentacją medyczną schorzeń występujących u zmarłego.

W tym miejscu należy podkreślić, że w sytuacji ustalania niezdolności do pracy osoby zmarłej, biegli swoją opinię winni wydać w oparciu o analizę okazanej im dokumentacji medycznej, dotyczącej tej osoby. Historia choroby/ób zmarłego ma bowiem kluczowe znaczenie w sprawach, w których oceniana jest zdolność bądź niezdolność zmarłego do pracy w określonym przedziale czasowym, bowiem tylko w oparciu o analizę wpisów dokonywanych przez lekarzy, specjalnie powołani w sprawie biegli mogą ustalić stopień zaawansowania występujących u zmarłego schorzeń, a w konsekwencji orzec w przedmiocie niezdolności tej osoby do pracy. Dowodu tego nie można zatem zastępować innymi, niemedycznymi dowodami, w szczególności braku dokumentacji medycznej, obrazującej historię choroby/ób zmarłego nie można zastępować zeznaniami świadków. Nadto, za Sądem Najwyższym wskazać należy, że zeznania świadków nie mogą zastąpić opinii biegłego, inna bowiem jest rola świadka w procesie i inna biegłego. Świadek nie jest powołany - odmiennie jak biegły - do wypowiadania swej opinii i wyciągania wniosków, lecz do podania faktów, które widział, słyszał lub z którymi w inny sposób się zetknął swymi zmysłami (vide wyrok Sądu Najwyższego z dnia 24 października (...)., III KR 96/68, OSNPG 1969/2/30).

Powyższe oznacza, iż zasadnie Sąd I instancji oddalił wniosek dowodowy odwołującej o przesłuchanie świadków wskazanych w odwołaniu, albowiem świadkowie zeznają na okoliczność faktów, a faktem nie jest ich ocena stanu zdrowia zmarłego. Sąd Apelacyjny stwierdza zatem, że ustalenia dotyczące stanu faktycznego, w niniejszej sprawie - stanu zdrowia zmarłego i oceny w zakresie niezdolności do pracy, nie mogą być dokonywane w oparciu o zeznania strony ani świadków – niebędących biegłymi, specjalnie ku temu powołanymi. Istotne jest bowiem to, że ocena stanu zdrowia jest zarezerwowana do wyłącznej kompetencji biegłych sądowych, którzy po analizie treści dokumentacji medycznej (sporządzonej między innymi przez lekarzy prowadzących leczenie ubezpieczonego, w przedmiotowej sprawie zmarłego), dochodzą do wniosków pozwalających na rozstrzygnięcie kwestii spornej, tj. czy ubezpieczony był/jest w określonych ramach czasowych osobą niezdolną do pracy, czy też nie. Innymi słowy stwierdzić należy, że jedynie biegli lekarze sądowi w sprawach z zakresu oceny zdolności danej osoby do pracy, posiadają przywilej dokonywania ustaleń faktycznych w oparciu o ocenę stanu zdrowia, dokonywanej z reguły w na podstawie podmiotowego i przedmiotowego badania skierowanej do nich osoby, a w sytuacji z jaką mamy do czynienia w przedmiotowej sprawie – wyłącznie na podstawie oceny okazanej im dokumentacji medycznej. Biegli nie mogą bowiem orzekać o niezdolności do pracy na podstawie zeznań świadków czy też na podstawie innych dowodów.

Z uwagi na powyższe, brak jest podstaw do przeprowadzenia dowodu z zeznań świadków na okoliczność ustalenia stanu zdrowia zmarłego, skoro ocena ta jest zarezerwowana do kompetencji biegłych i to w stanie faktycznym niniejszej sprawy – wyłącznie na podstawie dokumentacji medycznej. Z powyższych względów nie zasługiwał na uwzględnienie powielony w apelacji wniosek o przesłuchanie świadków wskazanych w odwołaniu na okoliczność ustalenia stanu zdrowia zmarłego i czasu kiedy powstała u niego niezdolność do pracy. Sąd nie uwzględnił wniosku odwołującej i jej pełnomocnika o przesłuchanie wskazanych świadków.

W ocenie Sądu Apelacyjnego, nie zasługiwał na uwzględnienie również wniosek pełnomocnika apelującej o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego z zakresu chorób wewnętrznych. Taki dowód już został w sprawie przeprowadzony i strona apelująca nie zdołała podważyć jego zasadności. Sąd Okręgowy uzyskał opinie specjalistów – biegłego internisty (specjalisty chorób wewnętrznych) i psychiatry, którzy jednoznacznie stwierdzili, że w oparciu o okazane im dowody nie mają podstaw do orzeczenia chociażby częściowej niezdolności do pracy zmarłego przed 20 stycznia 2004 r. Zatem wobec tego, że Sąd uzyskał już opinię, która jest spójna, logiczna i w całości odpowiada na zakreśloną przez Sąd tezę dowodową, to nie jest on zobowiązany do powoływania innego zespołu biegłych/innego biegłego – zwłaszcza w sytuacji, gdy jedynym argumentem strony jest to, że nie jest ona przekonana do jej treści, gdyż opinia nie jest dla niej korzystna. Wystarczy, że opinia jest przekonująca dla sądu (por. wyrok z dnia 19 maja 1998 r., II UKN 55/98, OSNAPiUS 1999 Nr 10, poz. 351). Sąd ma obowiązek dopuszczenia (również z urzędu - art. 232 § 2 k.p.c.) dowodu z dalszej opinii tylko wówczas, gdy zachodzi taka potrzeba, a więc wtedy, gdy opinia, którą dysponuje, zawiera istotne luki, gdyż nie odpowiada na postawione tezy dowodowe, jest niejasna, czyli nienależycie uzasadniona lub nieweryfikowalna, tj. gdy przedstawiona przez biegłych analiza nie pozwala organowi orzekającemu skontrolować ich rozumowania co do trafności wniosków końcowych. W przedmiotowej sprawie mamy natomiast do czynienia z jednoznaczną, spójną i należycie uzasadnioną opinią, nie ma zatem potrzeby powoływania innego biegłego w sprawie, zwłaszcza, że zasadności opinii strona apelująca w żaden sposób nie podważyła argumentami merytorycznymi, wskazującymi na konkretne uchybienia (np. że biegły błędnie odczytał bądź przeanalizował okazane mu wyniki badań, zawarte w zgromadzonej dokumentacji medycznej).

Na koniec powyższych rozważań Sąd Apelacyjny wskazuje, że rozumie logikę odwołującej – która próbowała wykazać, że zmarły z powodu występującej u niego choroby alkoholowej nie był w stanie wypracować odpowiednio długiego stażu ubezpieczeniowego. Zdaniem Sądu Apelacyjnego, niezaprzeczalny fakt, że zmarły borykał się z chorobą alkoholową, nie oznaczał automatycznie, iż przed dniem 20 stycznia 2004 r., był on co najmniej częściowo niezdolny do pracy. Brak podjęcia zatrudnienia, brak wykonywania stałej pracy z powodu problemów związanych z alkoholem, nie świadczył bowiem w tamtym czasie automatycznie o tym, iż był on niezdolny do pracy w rozumieniu art. 12 ust 1 ustawy emerytalnej. Z opinii biegłych wynika, że zmarły J. M. przed dniem 20.01.2004 r. nie utracił zdolności do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu, tj. stan jego zdrowia wciąż pozwalał na wykonywanie pracy.

Mając powyższe na uwadze, Sąd Apelacyjny stwierdza, że Sąd I instancji prawidłowo ustalił, że zmarły J. M. ani w dacie śmierci, ani wcześniej, przed dniem 20.01.2004 r., nie spełniał przesłanek warunkujących przyznania mu prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, co oznacza, że prawidłowo Sąd Okręgowy uznał, że zaskarżona decyzja organu rentowego odpowiadała prawu, gdyż nie było podstaw do przyznania wnioskodawczyni i jej synowi prawa do renty rodzinnej po zmarłym mężu i ojcu J. M..

Na marginesie Sąd Apelacyjny stwierdza, że zmarły na dzień zgonu nie legitymował się okresem składkowym 30 lat, zatem nie wypełnił także przesłanek z art. 58 ust. 4 ustawy emerytalnej.

Stwierdzając zatem, że zarzuty zawarte we wniesionym środku odwoławczym nie zasługiwały na uwzględnienie, a rozstrzygnięcie Sądu Okręgowego w Koninie jest słuszne i prawidłowe, albowiem odpowiada prawu i ma odzwierciedlenie w ustalonym należycie stanie faktycznym, Sąd Apelacyjny na podstawie art. 385 k.p.c. oddalił apelację złożoną w niniejszej sprawie.

Orzeczenie o kosztach zawarte w pkt 2 wyroku znajduje swoje uzasadnienie w treści art. 98 § 1 i § 3 k.p.c. i 108 § 1 k.p.c. w zw. z § 2 ust. 1, 2 i 3 w zw. z § 13 ust. 1 pkt 2 w zw. z § 12 ust. 2 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu – w brzmieniu obowiązującym na dzień wniesienia przez E. M. apelacji, tj. na dzień 30.07.2015 r.

del. SSO Katarzyna Schönhof-Wilkans

SSA Dorota Goss-Kokot

SSA Ewa Cyran