Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Poznaniu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 28 września 2016 r.

Sąd Apelacyjny w Poznaniu III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSA Ewa Cyran

Sędziowie: SSA Wiesława Stachowiak

del. SSO Katarzyna Schönhof-Wilkans (spr)

Protokolant: st. sekr. sądowy Beata Tonak

po rozpoznaniu w dniu 28 września 2016 r. w Poznaniu

sprawy J. C.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w P.

o rentę z tytułu niezdolności do pracy

na skutek apelacji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w P.

od wyroku Sądu Okręgowego w Poznaniu

z dnia 18 sierpnia 2015 r. sygn. akt VIII U 10178/14

oddala apelację.

del. SSO Katarzyna Schönhof-Wilkans

SSA Ewa Cyran

SSA Wiesława Stachowiak

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 29 września 2014 roku pozwany Zakład Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w P. odmówił J. C. przywrócenia prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. W uzasadnieniu organ rentowy powołał się na orzeczenie Komisji Lekarskiej ZUS z dnia 22 września 2014 roku, która nie stwierdziła niezdolności wnioskodawcy do pracy.

Sąd Okręgowy w Poznaniu, rozpoznając odwołanie od powyższej decyzji, wniesione przez J. C., wyrokiem z dnia 18 sierpnia 2015 r. wydanym w sprawie VIII U 10178/14 zmienił zaskarżoną decyzję i przyznał odwołującemu J. C. rentę z tytułu częściowej niezdolności do pracy na okres do dnia 31 lipca 2016 roku, poczynając od dnia 1 sierpnia 2014 r.

Powyższe rozstrzygnięcie zostało wydane w oparciu o następujące ustalenia faktyczne i rozważania prawne:

Odwołujący J. C. urodził się w dniu (...), z zawodu jest mechanizatorem rolnictwa, lecz nigdy w tym zawodzie nie pracował. Ostatnio pracował jako magazynier. Odwołujący obecnie nie pracuje. Od 2000 roku pobierał rentę z tytułu częściowej niezdolności do pracy z rozpoznaniem przewlekłego zespołu bólowego kręgosłupa szyjnego i lędźwiowego z ograniczeniem sprawności organizmu oraz żylaków podudzia prawego. Prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy odwołujący miał przyznane okresowo do dnia 31 lipca 2014 roku.

Orzeczeniem z dnia 22 lipca 2014 roku Lekarz Orzecznik ZUS uznał odwołującego za nadal częściowo niezdolnego do pracy na okres 3 lat do dnia 30 września 2017 roku po rozpoznaniu u niego zespołu bólowego kręgosłupa na tle zmian zwyrodnieniowo – dyskopatycznych z ograniczeniem sprawności ruchowej, żylaków węzłowych (...) ze zmianami troficznymi i niewydolnością żylną oraz nadciśnienia tętniczego. Sprawa odwołującego została rozpatrzona w trybie nadzoru Prezesa Zakładu nad wykonaniem orzecznictwa o niezdolności do pracy przez lekarzy orzeczników i komisje lekarskie, albowiem w/w orzeczenie lekarza orzecznika z dnia 22 lipca 2014 roku budziło wątpliwość, co do zgodności z zasadami orzecznictwa lekarskiego. Komisja Lekarska ZUS orzeczeniem z dnia 22 września 2014 roku uznała odwołującego za zdolnego do pracy.

Jak wynika z opinii biegłych lekarzy sądowych – ortopedy, chirurga i neurologa – powołanych w sprawie do oceny stanu zdrowia odwołującego, u J. C. występuje przewlekły zespół bólowy szyjny i zwłaszcza lędźwiowy u osoby ze zmianami zwyrodnieniowo – dyskopatycznymi kręgosłupa lędźwiowo – krzyżowego, z przewlekłą rwą kulszową prawostronną oraz obustronną radikulopatią szyjną i lędźwiową, neurologiczne wykładniki zespołu móżdżkowego, żylaki lewej kończyny dolnej III stopnia, przebyta zakrzepica żyły odpiszczelowej lewej oraz niewielkie obwodowe upośledzenie unaczynienia tętniczego kończyn dolnych. Schorzenia te powodują, że z przyczyn neurologiczno – ortopedycznych odwołujący jest nadal, nieprzerwanie od daty wstrzymania świadczeń rentowych, osobą częściowo niezdolną do pracy na okres do końca lipca 2016 roku.

Sąd Okręgowy uznając powyższą opinię, wydaną w dniu 29 stycznia 2015 przez biegłych: ortopedę, chirurga oraz neurologa, za miarodajną i mając na względzie warunki określone w z art. 57 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych w zw. z art. 12 i 13 tejże ustawy w zw. z art. 61, stwierdził, że odwołanie J. C. podlegało uwzględnieniu jako zasadne w zakresie uznania odwołującego za osobę w dalszym ciągu częściowo niezdolną do pracy na okres do dnia 31 lipca 2016 roku, poczynając od dnia 1 sierpnia 2014 roku.

Sąd Okręgowy wyjaśnił, że oddalił wniosek dowodowy organu rentowego o przeprowadzenie dodatkowego dowodu z opinii biegłego z zakresu medycyny pracy, gdyż opinia biegłych – neurologa, chirurga i ortopedy - okazała się w pełni wystarczająca i kompletna dla oceny stanu zdrowia odwołującego. Biegli lekarze sądowi wydając bowiem opinię z dnia 29 stycznia 2015 roku, jak wynika z jej treści, wzięli pod uwagę, oceniając niezdolność do pracy odwołującego, jego predyspozycje zawodowe i kwalifikacje. Zbędne zatem było w ocenie Sądu Okręgowego powoływanie, na te same okoliczności, biegłego z zakresu medycyny pracy, skoro biegli ortopeda i neurolog posiadają wystarczające kompetencje do oceny stanu zdrowia odwołującego i jego zaburzeń również w aspekcie jego kwalifikacji zawodowych.

Sąd Okręgowy podkreślił zatem, że pozwany organ rentowy nie zdołał wykazać, iż stwierdzone u odwołującego dolegliwości skutkują jego zdolnością do pracy. W związku z powyższym Sąd Okręgowy, w oparciu o przepis art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. i powołane powyżej przepisy prawa materialnego zmienił zaskarżoną decyzję organu rentowego, przyznając J. C. prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy od dnia 1 sierpnia 2014 roku do dnia 31 lipca 2016 roku.

Apelację od powyższego rozstrzygnięcia, zaskarżając je w całości, wywiódł pozwany organ rentowy.

Organ rentowy wskazał, iż w jego ocenie doszło do następujących naruszeń:

- naruszenie art. 233 § 1 k.p.c. poprzez dowolną a nie swobodną ocenę zgromadzonego materiału dowodowego;

- naruszenie art. 227 k.p.c. poprzez oddalenie wniosku pozwanego o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego z zakresu medycyny pracy.

Wskazując na powyższe zarzuty, apelujący organ rentowy wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i oddalenie odwołania, ewentualne o przekazanie sprawy Sądowi Okręgowemu do ponownego rozpoznania.

Apelujący wniósł również o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego z zakresu medycyny pracy, jak i o przeprowadzenie dowodu z opinii innego zespołu biegłych ortopedy i neurologa na okoliczności określone w postanowieniu o powołaniu biegłych z dnia 15.12.2014 r., wydanym przez Sąd Okręgowy w Poznaniu.

Odwołujący J. C. wniósł o oddalenie apelacji organu rentowego.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Sąd Apelacyjny oceniając zgromadzony materiał dowodowy, stwierdza, iż apelacja wniesiona przez organ rentowy i argumenty w niej podniesione, nie znalazły uzasadnienia i nie mogły powodować zmiany bądź uchylenia treści zaskarżonego wyroku.

W przedmiotowej sprawie Zakład Ubezpieczeń Społecznych decyzją z dnia 29 września 2014 r. odmówił odwołującemu przyznania prawa do dalszej renty z tytułu niezdolności do pracy, stwierdzając, że Komisja Lekarska ZUS uznała, iż wnioskodawca nie jest niezdolny do wykonywania pracy (orzeczeniem z dnia 22.09.2014 r.). Podstawę roszczenia zaskarżonej decyzji stanowił przepis art. 61 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tj. Dz. U z 2015 r., poz. 748 z późn. zm. – dalej ustawa emerytalna), który stanowi, że prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy, które ustało z powodu ustąpienia niezdolności, podlega przywróceniu, jeżeli w ciągu 18 miesięcy od dnia ustania prawa do renty, ubezpieczony ponownie stał się niezdolny do pracy.

Istota sporu w przedmiotowej sprawie sprowadzała się zatem do ustalenia czy odwołujący z uwagi na występujące u niego schorzenia jest nadal po dniu 01.08.2014 r. osobą co najmniej częściowo niezdolną do pracy. Zauważyć w tym miejscu należy, że odwołujący miał przyznawane prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy z powodu rozpoznania u niego zespołu bólowego kręgosłupa szyjnego i lędźwiowego z ograniczeniem sprawności organizmu oraz żylaków podudzia prawego - konsekwentnie od 2000 r. aż do dnia 31.07.2014 r.

Pojęcie niezdolności do pracy zdefiniowane zostało w art. 12 ustawy emerytalnej jako całkowita lub częściowa utrata zdolności do pracy zarobkowej spowodowana naruszeniem sprawności organizmu, przy braku rokowań na odzyskanie zdolności do pracy po przekwalifikowaniu, przy czym w wypadku całkowitej niezdolności chodzi o utratę zdolności do wykonywania jakiejkolwiek pracy, natomiast przy częściowej niezdolności o utratę w znacznym stopniu zdolności do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji. Zdefiniowanie pojęcia „poziom kwalifikacji”, użytego w tym przepisie, ma istotne znaczenie, bowiem stanowi ono podstawę do ustalania rodzajów prac, które są w zasięgu możliwości ubezpieczonego, mimo stwierdzanego upośledzenia sprawności organizmu, a co za tym idzie, do ustalenia czy ograniczenie zdolności do pracy można zakwalifikować jako znaczne. O poziomie posiadanych kwalifikacji do pracy decyduje nie tylko wykształcenie, lecz także uzyskana poprzez przyuczenie do zawodu umiejętność wykonywania specjalistycznej, kwalifikowanej pracy - także pracy fizycznej. Z reguły zatem przy ustaleniu prawa do renty danego ubezpieczonego, nie wystarczy udowodnienie, iż występują u ubezpieczonego określone schorzenia, lecz należy je powiązać z rzeczywistymi kwalifikacjami i ustalić, czy doszło do znacznej utraty zdolności do pracy, zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji (art. 12 ust. 3 ustawy emerytalnej.). Należy mieć przy tym na uwadze, że na pojęcie niezdolności do pracy składają się pozostające w koniunkcji dwa elementy, tj. element biologiczny oraz element ekonomiczny rozumiany jako obiektywna utrata zdolności do zarobkowania (zgodnie z posiadanymi rzeczywistymi kwalifikacjami - w przypadku znacznej, a nie całkowitej, utraty zdolności do pracy; art. 12 ustawy emerytalnej). Z kolei oceny zdolności do pracy, oznaczającej potencjalną możliwość wykonywania zatrudnienia, dokonuje się przy uwzględnieniu stopnia naruszenia sprawności organizmu, możliwości przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji oraz celowości przekwalifikowania zawodowego z uwagi na rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne. Niezdolność do wykonywania pracy dotychczasowej jest warunkiem koniecznym ustalenia prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, ale nie jest warunkiem wystarczającym, jeżeli wiek, poziom wykształcenia i predyspozycje psychofizyczne usprawiedliwiają rokowanie, że mimo upośledzenia organizmu możliwe jest podjęcie innej pracy w tym samym zawodzie albo po przekwalifikowaniu zawodowym.

Ocena pierwszego ze wskazanych elementów wymaga wiadomości specjalnych w rozumieniu art. 278 § 1 k.p.c., stąd też zasadniczym dowodem w sprawach o przyznanie prawa do renty jest dowód z opinii biegłego lekarza lub zespołu biegłych, dlatego Sąd I instancji zasadnie, celem ustalenia aktualnego stanu zdrowia wnioskodawcy oraz zweryfikowania orzeczeń, które poprzedziły wydanie zaskarżonej decyzji ZUS, dopuścił dowód z opinii biegłych z zakresu: neurologii, chirurgii, i ortopedii – a więc biegłych o specjalnościach adekwatnych do zgłaszanych i dotychczas rozpoznawanych przez lekarzy orzeczników ZUS schorzeń występujących u J. C..

Powołani w sprawie biegli z zakresu: ortopedii (lek. med. B. M. – specjalista ortopeda i traumatolog narządu ruchu), neurologii (dr habil. med. A. G.) i chirurg (lek. Z. F.) mieli za zadanie ocenić stan zdrowia wnioskodawcy pod kątem oceny jego niezdolności do pracy, zgodnie z poziomem posiadanych kwalifikacji, co zostało wprost wskazane w postanowieniu o powołaniu biegłych, wydanym przez Sąd Okręgowy w Poznaniu z dnia 15.12.2014 r.

Już w tym miejscu wskazać należy, że biegły chirurg stwierdził, że nie dostrzega u odwołującego chorób z zakresu swojej specjalności, które mogłyby świadczyć o niezdolności odwołującego do pracy. Istotna, z punktu widzenia orzeczniczego, okazała się zatem jedynie opinia biegłych neurologa i ortopedy.

Biegli – ortopeda i neurolog - w sporządzonej przez siebie opinii z dnia 29.01.2015 r., opisali stan zdrowia odwołującego i wskazali na schorzenia, które w ich ocenie stanowiły o jego częściowej niezdolności do pracy. Biegli w swoich rozważaniach, co wynika z treści opinii, a dokładniej z informacji zwartych w wywiadzie, uwzględnili, obok okazanej im dokumentacji medycznej i po przeprowadzeniu badania, podane przez odwołującego informacje na temat przebiegu jego dotychczasowej kariery zawodowej i posiadanych przez niego kwalifikacji. W konsekwencji, biegli – neurolog i ortopeda - stwierdzili, że odwołujący w ich ocenie jest nadal, nieprzerwanie od daty wstrzymania świadczeń rentowych, osobą częściową niezdolną o pracy na okres do końca lipca 2016 r. Biegli nie wskazali, aby u odwołującego – w stosunku do wcześniejszych orzeczeń – nastąpiła taka poprawa stanu zdrowia, która pozwalałaby na przyjęcie, iż jest on osobą zdolną do pracy.

Sąd Apelacyjny zauważa, iż organ rentowy w apelacji, co do zasady nie podważał ustaleń dotyczących rozpoznanych u odwołującego schorzeń, a jedynie wskazuje, że w jego ocenie schorzenia te – przy uwzględnieniu poziomu kwalifikacji odwołującego i pracy przez niego dotychczas wykonywanej – nie pozwalają na przyjęcie, że odwołujący w dacie wydawania zaskarżonej decyzji był częściowo niezdolny do pracy, zwłaszcza, że – na co organ rentowy zwracał szczególną uwagę – odwołujący w dacie wydawania zaskarżonej decyzji pracował, jako ochroniarz. W ocenie organu rentowego zatem, biorąc pod uwagę fakt, że odwołujący dotychczas wykonywał pracę magazyniera, a w dacie wydawania zaskarżonej decyzji pracował jako ochroniarz, nie sposób uznać, iż utracił on zdolność do pracy zgodnie z poziomem posiadanych kwalifikacji.

Wbrew twierdzeniom organu rentowego, Sąd Apelacyjny stoi na stanowisku, że biegli w sprawie wydali spójną i wiarygodną opinię i jednocześnie mieli na uwadze kwalifikacje odwołującego i przebieg jego dotychczasowej drogi zawodowej, co wynika z treści opinii. Kwalifikacje odwołującego to wykształcenie: mechanizator rolnictwa, (przy czym jak wskazano w wywiadzie, odwołujący nigdy nie pracował w zawodzie). Odwołujący przed przejściem na rentę z tytułu częściowej niezdolności do pracy pracował jako magazynier, co również zostało odnotowane w opinii. Biegli zwrócili także uwagę, iż odwołujący ma (...) lat i rozpoznane u niego schorzenia towarzyszą mu co najmniej od 14 lat, gdyż w 2000 roku przeszedł na rentę z tytułu niezdolności do pracy. Przy uwzględnieniu tych elementów biegli mieli podstawy do przyjęcia, że odwołujący nie może podjąć pracy zarobkowej zgodnie z poziomem kwalifikacji, jak i nie może wykonywania czynności dotychczas wykonywanych (jako magazynier), gdyż występujące u niego schorzenia mu na to nie pozwalają. Tym samym w ocenie Sądu Apelacyjnego biegli w sposób wyczerpujący i przekonywujący wyjaśnili w jaki sposób schorzenia występujące u wnioskodawcy czynią go nadal częściowo niezdolnym do pracy zgodnie z poziomem posiadanych kwalifikacji. Opinia biegłych, jako rzeczowa, logiczna i wyczerpująca zasługiwała na uwzględnienie i oceny tej nie zmieniają żadne argumenty organu rentowego, stanowiące jedynie polemikę z ustaleniami faktycznymi poczynionymi w przedmiotowej sprawie.

Okoliczność, iż odwołujący w czasie wydawania zaskarżonej decyzji, podejmował pracę jako ochroniarz, mimo występujących u niego niekwestionowanych schorzeń, nie stanowi automatycznie o tym, iż w czasie wydawania zaskarżonej decyzji był on zdolny do wykonywania pracy zgodnie z posiadanym doświadczeniem i posiadanymi kwalifikacjami. Po pierwsze, w ocenie Sądu odwoławczego nie mamy bowiem do czynienia z tożsamymi stanowiskami pracy, tj. stanowisko magazyniera (wykonywane przez niego przed przejściem na rentę z tytułu częściowej niezdolności do pracy) i ochroniarza, a obowiązki wynikające z tytułu zatrudnienia na tych stanowiskach nie sposób automatycznie zaliczyć do jednej grupy. Zakresy obowiązków koniecznych do wykonywania w ramach zawodów „magazynier” i „ochroniarz” jest bowiem bardzo szeroki i obowiązki te nie muszą się pokrywać. Co więcej, w zależności od miejsca zatrudnienia z pojęciem „ochroniarz” wiąże się również różny zakres czynności – od pracy siedzącej np. na stróżówce na parkingu, czy w pokoju z monitoringiem, po pracę w ruchu, związaną z monitowaniem ochranianego terenu, czy typową ochroną mienia w sklepie. Organ rentowy nie wykazał dokładnie jakie czynności wykonywał odwołujący, jako tzw. „ochroniarz”. Trudno zatem przyjąć, że skoro odwołujący przez krótki czas pracował jako ochroniarz, to odzyskał on zdolność do wykonywania pracy zarobkowej zgodnie z poziomem posiadanych kwalifikacji. Sąd Apelacyjny zauważa również, iż nie sposób przyjąć, żeby w przypadku odwołującego doszło do przekwalifikowania – zwłaszcza, że – jak wskazywano powyżej - nie znamy zakresu obowiązków odwołującego, jakie wykonywał na stanowisku ochroniarza. Nadto oceniając wysokość rocznego przychodu uzyskiwanego przez odwołującego, nie sposób również przyjąć, że odwołujący wykonywał stałą pracę w pełnym wymiarze czasu pracy, co by mogło wskazywać, że jest zdolny do pracy. Roczny przychód uzyskiwany przez odwołującego to ok. 1120 złotych, co wynika z treści znajdujących się w aktach rentowych potwierdzeniach wystawianych przez zakład pracy - Grupa (...) sp. z o.o. w K. (k.462, 465, 466)., co świadczy o tym w ocenie Sądu odwoławczego, że raczej była to praca dorywcza.

Mając zatem powyższe na uwadze, Sąd Apelacyjny wskazuje, że opinia biegłych wypowiadających się w przedmiotowej sprawie uwzględniała istotne, mające orzeczniczo znaczenie wiadomości podmiotowe i przedmiotowe dotyczące odwołującego i biegli uwzględnili wszystkie okoliczności sprawy, w tym mając na względzie występujące u niego schorzenia i poziom jego kwalifikacji prawidłowo ocenili zdolność odwołującego do pracy. Zasadności treści opinii nie podważa w żaden sposób argument, że odwołujący pracował w czasie wydawania zaskarżonej decyzji jako ochroniarz, bowiem jak już wskazano powyżej, okoliczność ta nie przesądza o odzyskaniu zdolności do pracy zgodnie z poziomem posiadanych kwalifikacji.

Reasumując, Sąd Apelacyjny zauważa, że wnioski końcowe zawarte w opinii wydanej przez biegłych w przedmiotowej sprawie, biegli uzasadnili w sposób logiczny i wyczerpujący i Sąd odwoławczy nie znalazł podstaw do ich podważania. Zauważyć należy, że Sąd nie może ingerować w treść opinii i zastępować ustaleń biegłych własnymi ustaleniami. Polemizując w sferze wymagającej wiadomości specjalnych z wnioskami biegłego bez uzupełnienia stanowiska biegłego, który wydał odmienną opinię, Sąd naruszyłby bowiem art. 233 § 1 k.p.c. (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 7 lipca 2005 r., II UK 227/04, OSNP 2006/5-6/97). Okoliczność, że opinia biegłych nie ma treści odpowiadającej stronie, zwłaszcza, gdy wypowiadało się kilku kompetentnych biegłych, będących fachowcami w swojej dziedzinie, nie może uzasadniać również przeprowadzenia dowodu z kolejnych opinii biegłych (o tych samych specjalnościach). Za nieuzasadnione należy uznać zatem stanowisko, zgodnie z którym nie wolno zaniechać przeprowadzenia dowodu z opinii dalszych biegłych, czy też uzupełniania opinii, jeżeli dotychczas opracowane opinie biegłych nie dają podstaw do rozstrzygnięcia sprawy zgodnie z twierdzeniami strony. Nie uzasadnia to również zarzutu naruszenia art. 227 k.p.c.

Z uwagi na powyższe, Sąd Apelacyjny wskazuje, że nie zasługiwał na uwzględnienie wniosek pełnomocnika apelującej o przeprowadzenie kolejnego dowodu z opinii innych biegłych z zakresu ortopedii, neurologii, ani nie zasługiwał na uwzględnienie wniosek o przeprowadzenie dodatkowego dowodu z opinii biegłego z zakresu medycyny pracy, zwłaszcza, że pozwany wnosił o przeprowadzenie tych dowodów w celu wykazania okoliczności, jak w postanowieniu Sądu Okręgowego z dnia 15 grudnia 2014 r. Okoliczności te zostały natomiast w sposób wyczerpujący wyjaśnione w treści opinii sporządzonej na potrzeby postępowania pierwszoinstancyjnego. Tym samym, skoro Sąd uzyskał opinię spójną, logiczną i w całości odpowiadającą na zakreślony przez Sąd problem, to nie jest on zobowiązany do powoływania innego zespołu biegłych w sytuacji, gdy strona nie jest przekonana do jej treści, albo, gdy jej treść nie jest korzystna dla jednej ze stron. Wystarczy, że opinia jest przekonująca dla sądu (por. wyrok z dnia 19 maja 1998 r., II UKN 55/98, OSNAPiUS 1999 Nr 10, poz. 351). Sąd ma bowiem obowiązek dopuszczenia (również z urzędu - art. 232 § 2 k.p.c.) dowodu z dalszej opinii tylko wówczas, gdy zachodzi taka potrzeba, a więc wtedy, gdy opinia, którą dysponuje, zawiera istotne luki, gdyż nie odpowiada na postawione tezy dowodowe, jest niejasna, czyli nienależycie uzasadniona lub nieweryfikowalna, tj. gdy przedstawiona przez biegłych analiza nie pozwala organowi orzekającemu skontrolować ich rozumowania co do trafności wniosków końcowych. W przedmiotowej sprawie mamy natomiast do czynienia z jednoznaczną, spójną i należycie uzasadnioną opinią. Treść opinii biegłych wskazuje, że została ona sporządzona w sposób rzetelny, uwzględniający wszystkie zgłaszane przez odwołującą schorzenia i dolegliwości. Wnioski zostały poprzedzone wnikliwą analizą dokumentacji medycznej odwołującego oraz w oparciu o przedmiotowe i podmiotowe badanie odwołującego. Biegli w swoich rozważaniach uwzględnili wszystkie zgłaszane przez odwołującego schorzenia i okoliczności towarzyszące, dotyczące jego kwalifikacji. Tym samym nie ma potrzeby powoływania nowego zespołu biegłych neurologa i ortopedy, ani uzupełniająco przeprowadzać dodatkowego dowodu z opinii biegłego z zakresu medycyny pracy.

Sąd Apelacyjny mając zatem na uwadze jednoznaczną i całkowicie spójną opinię biegłych lekarzy sądowych, stwierdza, że Sąd I instancji prawidłowo ustalił, że odwołujący spełniła przesłanki określone w art. 61 ustawy emerytalnej, a mianowicie jest nadal, tj. od dnia 1 sierpnia 2014 r. częściowo niezdolny do pracy zgodnie z poziomem posiadanych kwalifikacji - na okres do dnia 31 lipca 2016 r.

Tym samym z podanych powyżej przyczyn Sąd Apelacyjny na podstawie art. 385 k.p.c. oddalił apelację organu rentowego jako niezasadną.

del. SSO Katarzyna Schönhof-Wilkans

SSA Ewa Cyran

SSA Wiesława Stachowiak