Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Poznaniu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 28 września 2016 r.

Sąd Apelacyjny w Poznaniu III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSA Ewa Cyran

Sędziowie: SSA Wiesława Stachowiak

del. SSO Katarzyna Schönhof-Wilkans (spr)

Protokolant: st. sekr. sądowy Beata Tonak

po rozpoznaniu w dniu 28 września 2016 r. w Poznaniu

sprawy C. W.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w P.

o wysokość emerytury

na skutek apelacji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w P.

od wyroku Sądu Okręgowego w Poznaniu

z dnia 24 czerwca 2015 r. sygn. akt VII U 2497/14

oddala apelację.

del. SSO Katarzyna Schönhof-Wilkans

SSA Ewa Cyran

SSA Wiesława Stachowiak

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 29 kwietnia 2014 r., znak (...), Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w P. odmówił C. W. prawa do obliczenia emerytury zgodnie z art. 26 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. W uzasadnieniu wydanej decyzji organ rentowy wskazał, że prawo do obliczenia emerytury w oparciu o zgromadzone na koncie składki na ubezpieczenie emerytalne przysługuje ubezpieczonemu, który wystąpił z wnioskiem o przeliczenie emerytury po raz pierwszy po dniu 31 grudnia 2008 r., tymczasem odwołujący wystąpił z wnioskiem o emeryturę po raz pierwszy w dniu 16 grudnia 2008 r. Ponadto zdaniem organu rentowego wysokość emerytury ubezpieczonego urodzonego przed 1 stycznia 1949 r., który kontynuował ubezpieczenie po osiągnięciu wieku emerytalnego, może zostać mu obliczona na podstawie art. 26, pomimo przyznania emerytury w niższym wieku emerytalnym, jedynie jeśli nie pobrał on choćby za jeden miesiąc wcześniejszej emerytury.

Odwołanie od powyższej decyzji wniósł C. W..

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o oddalenie odwołania.

Na skutek zobowiązania Sądu, organ rentowy w załączeniu do pisma procesowego z dnia 1 czerwca 2015 r. przedstawił hipotetyczne wyliczenie wysokości emerytury odwołującego zgodnie z art. 26 w zw. z art. 55 ustawy, która według stanu na dzień 1 kwietnia 2014 r. wyniosłaby 5750,56 zł.

Wyrokiem z dnia 24 czerwca 2015 r., wydanym w sprawie o sygn. VII U 2497/14, Sąd Okręgowy w Poznaniu, Wydział VII Ubezpieczeń Społecznych zmienił zaskarżoną decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w P. z dnia 29 kwietnia 2014 r., znak (...) i przyznał odwołującemu C. W. prawo do obliczenia emerytury zgodnie z art. 55 w związku z art. 26 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych od dnia 1 kwietnia 2014 r., przy uwzględnieniu kwoty zwaloryzowanego kapitału początkowego, kwoty zwaloryzowanych składek zaewidencjonowanych na koncie ubezpieczonego oraz dalszego średniego trwania życia.

Sąd I instancji stwierdził bowiem, że przepis art. 55 ustawy o emeryturach i rentach wymaga jedynie, by osoba spełniająca warunki do uzyskania emerytury na podstawie art. 27 ustawy kontynuowała ubezpieczenia emerytalne i rentowe oraz z wnioskiem o przyznanie emerytury na podstawie art. 27 ustawy wystąpiła po raz pierwszy po dniu 31 grudnia 2008 r., zaś skorzystanie z prawnej możliwości obliczenia wyższej wysokości emerytury nie jest wykluczone w sytuacji uprzedniego przyznania odwołującemu prawa do wcześniejszej emerytury, bądź też nawet jej pobierania, a ponadto rolą organu rentowego jest obliczenie i przyznanie odwołującemu przysługującej mu emerytury w prawidłowej (wyższej) wysokości. Sąd Okręgowy uznał, że odwołujący warunki te spełnił, a wysokość jego emerytury przeliczona na podstawie art. 55 ustawy o emeryturach i rentach jest wyższa niż dotąd otrzymywana (z hipotetycznego wyliczenia emerytury dokonanego przez organ rentowy na potrzeby niniejszego postępowania wynika bowiem, że wysokość emerytury obliczonej na dzień 1 kwietnia 2014 r. zgodnie z art. 26 w zw. z art. 55 ustawy wyniosłaby 5750,56 zł, zaś emerytura, ustalona zgodnie z art. 27 w zw. z art. 53 ustawy w kwietniu 2014 r. wynosiła 5131,20 zł), a zatem przysługuje mu prawo do obliczenia emerytury na podstawie art. 26 w zw. z art. 55 ustawy.

Z uwagi na powyższe na podstawie 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. oraz powołanych przepisów Sąd Okręgowy w wydanym wyroku zmienił zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznał odwołującemu C. W. prawo do obliczenia emerytury zgodnie z art. 55 w związku z art. 26 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych od dnia 1 kwietnia 2014 r., przy uwzględnieniu kwoty zwaloryzowanego kapitału początkowego, kwoty zwaloryzowanych składek zaewidencjonowanych na koncie ubezpieczonego oraz dalszego średniego trwania życia.

Apelację od powyższego wyroku wniósł organ rentowy Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w P., zaskarżając go w całości i zarzucając mu naruszenie prawa materialnego poprzez błędną wykładnię art. 55 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, polegające na niewłaściwym uznaniu, iż odwołującemu przysługuje prawo wyboru sposobu wyliczenia emerytury na wniosek złożony ponownie po 31.12.2008 r., tj. od podstawy składającej się z sumy składek zgromadzonych na koncie indywidualnym w ZUS i kapitału początkowego na warunkach określonych przepisem art. 55 ustawy emerytalnej, pomimo uzyskania prawa i pobierania wcześniejszej emerytury.

Wskazując na powyższe zarzuty, organ rentowy wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku w całości i oddalenie odwołania.

W odpowiedzi na apelację odwołujący wniósł o oddalenie apelacji.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje :

Wniesioną przez organ rentowy apelację należy uznać za bezzasadną.

Z uwagi na fakt, że Sąd Apelacyjny nie przeprowadził postępowania dowodowego ani nie zmienił ustaleń faktycznych Sądu I instancji, a w apelacji nie zgłoszono zarzutów dotyczących tych ustaleń, zgodnie z treścią art. 387 § 2 ¹ k.p.c. uzasadnienie niniejszego wyroku ograniczone zostało do wyjaśnienia jego podstawy prawnej wraz z przytoczeniem przepisów prawa.

Na podstawie stanu faktycznego ustalonego przez Sąd I instancji, Sąd Apelacyjny podzielił ocenę prawną dokonaną przez Sąd Okręgowy.

Wskazać należy bowiem, że przepis art. 55 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 1998 r., Nr 162 poz. 1118 ze zm.), zwanej dalej „ustawą”, stanowi, że ubezpieczonemu spełniającemu warunki do uzyskania emerytury na podstawie art. 27 ustawy, który kontynuował ubezpieczenia emerytalne i rentowe po osiągnięciu przewidzianego w tym przepisie wieku emerytalnego i wystąpił z wnioskiem o przyznanie emerytury po dniu 31 grudnia 2008 r., może być obliczona emerytura na podstawie art. 26 ustawy, jeżeli jest wyższa od obliczonej zgodnie z art. 53 ustawy.

Zgodnie zaś z art. 27 ust. 1 ustawy, ubezpieczonym urodzonym przed dniem 1 stycznia 1949 r. przysługuje emerytura, jeżeli:

1.  osiągnęli wiek emerytalny określony w ust. 2 albo 3,

2.  mają okres składkowy i nieskładkowy wynoszący co najmniej 20 lat dla kobiet i 25 lat dla mężczyzn, z zastrzeżeniem art. 27a.

Przepis art. 27 ust. 3 pkt 1 ustawy stanowi natomiast, że wiek emerytalny dla mężczyzn urodzonych w okresie do dnia 31 grudnia 1947 r. wynosi co najmniej 65 lat.

W tym miejscu wyjaśnić należy, że dla ubezpieczonych urodzonych przed 1 stycznia 1949 r. ustawa przewiduje co do zasady obliczenie emerytury na podstawie art. 27 w związku z art. 53 ustawy - czyli na podstawie tzw. dotychczasowych zasad, opierających się na kwocie bazowej (24%) oraz okresach składkowych (po 1,3% podstawy wymiaru za każdy rok) i okresach nieskładkowych (po 0,7% podstawy wymiaru za każdy rok).

Emerytury obliczane w wysokości „kapitałowej” zostały zaś zasadniczo przewidziane dla ubezpieczonych urodzonych już po dniu 31 grudnia 1948 r. (art. 24-26 ustawy), ponieważ istotny składnik niezbędny do obliczenia ich wysokości, jakim jest kapitał początkowy, ustalano obligatoryjnie jedynie dla wymienionej kategorii ubezpieczonych (urodzonych po dniu 31 grudnia 1948 r. - art. 173 ust. 1 ustawy).

Przepis szczególny art. 55 ustawy kreuje jednak wyjątek od zasady ustalania ubezpieczonym urodzonym przed dniem 1 stycznia 1949 r. emerytury w wysokości wynikającej z dotychczasowych („starych”) zasad (czyli z art. 27 w związku z art. 53 ustawy). Na jego podstawie ubezpieczonym urodzonym przed wymienioną datą (tj. przed dniem 1 stycznia 1949 r.), przysługuje prawo do obliczenia emerytury według nowych zasad, jeżeli wysokość emerytury obliczonej na podstawie art. 26 w związku z art. 55 ustawy okaże się wyższa od ustalonej według dotychczasowych zasad, pod warunkiem, że z wnioskiem o przyznanie emerytury z art. 27 ustawy wystąpili po dniu 31 grudnia 2008 r. Jako regulacja szczególna art. 55 ustawy wymaga wykładni ścisłej, uzależnionej wyraźnie od wystąpienia przez ubezpieczonego z wnioskiem o przyznanie emerytury po dniu 31 grudnia 2008 r., który - co do zasady – nie może być rozumiany jako wniosek zmierzający do innego celu niż przyznanie po raz pierwszy emerytury na podstawie art. 27 ustawy. W szczególności wniosek o przyznanie emerytury na podstawie art. 27 ustawy nie może być rozumiany jako wniosek o przeliczenie, ponowne przyznanie tego samego świadczenia lub wniosek o ponowne obliczenie wysokości przyznanej emerytury na podstawie tego przepisu (art. 27 ustawy) według nowych zasad, jeżeli wcześniej wysokość emerytury (przyznanej na wniosek złożony przed 31 grudnia 2008 r.) została obliczona według dotychczasowych zasad na podstawie art. 27 w związku z art. 53 ustawy.

Jednocześnie jednak wskazać należy, że skorzystanie z możliwości obliczenia wyższej emerytury na podstawie art. 55 ustawy nie wymaga od ubezpieczonego podjęcia decyzji o wyborze jednej z możliwych i prawem przewidzianych metod obliczenia należnej mu emerytury – emerytura przysługuje mu bowiem w wyższej wysokości według nowych zasad (art. 26 w związku z art. 55 ustawy) zawsze wtedy, gdy wynik obliczenia wysokości należnej mu dotychczas emerytury jest niższy od obliczonej według nowych zasad (art. 26 w związku z art. 55 ustawy), a wniosek o przyznanie tej konkretnej emerytury (t. emerytury z art. 27 ustawy) ubezpieczony złożył po dniu po 31 grudnia 2008 r. Skorzystanie z możliwości obliczenia potencjalnie wyższej emerytury na podstawie art. 55 ustawy nie wymaga zatem od ubezpieczonego wyboru - spośród wskazanych mu przez organ rentowy możliwości - określonej metody obliczenia wysokości należnej mu emerytury, która z mocy prawa przysługuje mu w wyższej wysokości według nowych zasad (art. 26 w związku z art. 55 ustawy) zawsze wtedy, gdy składa po 31 grudnia 2008 r. wniosek o przyznanie emerytury na podstawie art. 27 ustawy, a wynik jej obliczenia według dotychczasowych zasad (na podstawie art. 27 w związku z art. 53 ustawy) jest niższy od obliczonej według nowych zasad (art. 26 w związku z art. 55 tej ustawy). Jest to uzasadnione także tym, że ubezpieczony urodzony wcześniej (przed 1 stycznia 1949 r.), dla którego z mocy ustawy ( a contrario do art. 173 ust. 1 ustawy) nie ustalano obligatoryjnie kapitału początkowego, nie zna wysokości tego wcześniej nieustalonego kapitału, przeto na ogół brakuje mu możliwości dokonania precyzyjnej oceny, jak kształtuje się wysokość jego emerytury przyznanej mu według dotychczasowych zasad na podstawie art. 27 w związku z art. 53 ustawy w porównaniu do uprawnienia obliczenia tego samego świadczenia (emerytury) w potencjalnie wyższej wysokości według nowych zasad (na podstawie jej art. 26 w związku z art. 55 ustawy). Dlatego za obliczenie prawidłowej wysokości należnego świadczenia odpowiada organ rentowy, który jest zobligowany do jego obliczenia w wysokości zgodnej z prawem, bez względu na wniosek lub wybór ubezpieczonego niekorzystnej metody ich obliczenia. Skoro zatem do organu rentowego należy obliczenie wysokości należnego świadczenia w wysokości zgodnej z prawem zarówno według dotychczasowych zasad (art. 27 w związku z art. 53 ustawy), jak i według nowych zasad (art. 26 w związku z art. 55 ustawy), to organ ten powinien dokonać obu wymienionych operacji matematycznych po to, aby przyznać emeryturę w wyższej wysokości, która przysługuje bez względu na takie żądanie, wniosek lub „wybór” innej opcji przez uprawnionego ubezpieczonego, spełniającego warunki do uzyskania emerytury na podstawie art. 27 ustawy, który kontynuował ubezpieczenia emerytalne i rentowe po osiągnięciu wieku emerytalnego i wystąpił z wnioskiem o przyznanie po raz pierwszy emerytury, o której mowa w podstawie art. 27 ustawy, po 31 grudnia 2008 r. (art. 55 ustawy). Reasumując, przepis art. 55 ustawy zobowiązuje organ rentowy do obliczenia należnej skarżącemu emerytury w obu wariantach (według dotychczasowych oraz nowych zasad) oraz do przyznania wyższego świadczenia.

Równocześnie wskazać należy, że ubezpieczony urodzony przed dniem 31 grudnia 1948 r., który po osiągnięciu powszechnego wieku emerytalnego kontynuował ubezpieczenie i wystąpił o emeryturę po dniu 31 grudnia 2008 r., ma prawo do jej przyznania na podstawie art. 27 ustawy i wyliczenia na podstawie art. 55 w zw. z art. 26 ustawy, także i niezależnie od tego, czy wcześniej złożył wniosek o emeryturę w niższym wieku emerytalnym lub o emeryturę wcześniejszą (por. uchwałę Sądu Najwyższego z dnia 4 lipca 2013 r., II UZP 4/13). Nie ulega bowiem wątpliwości, że nabycie prawa do emerytury przyjęte w ustawie, uwzględniając także treść art. 21 ust. 2 ustawy, uzasadnia twierdzenie, że na emeryturę można przechodzić kilka razy. W sytuacji zatem, gdy dopuszczalne jest kilkakrotne przechodzenie na emeryturę, byłoby niezbędne zaznaczenie w art. 55 ustawy, że wyliczenie emerytury w powszechnym wieku emerytalnym na podstawie tego przepisu możliwe byłoby tylko wówczas, gdyby był to pierwszy wniosek o emeryturę (nabycie statusu emeryta). Takiego zastrzeżenia nie można jednak z treści tego przepisu wywnioskować, co oznacza, że ubezpieczony urodzony przed dniem 1 stycznia 1949 r., który osiągnął powszechny wiek emerytalny, kontynuował ubezpieczenie i wystąpił o emeryturę w powszechnym wieku emerytalnym dopiero po dniu 31 grudnia 2008 r., może złożyć wniosek o wyliczenie tego świadczenia niezależnie od tego, czy wcześniej złożył wniosek o emeryturę w niższym wieku emerytalnym lub o emeryturę wcześniejszą (por. m.in. uchwałę Sądu Najwyższego z dnia 4 lipca 2013 r., sygn. II UZP 4/13, postanowieniu Sądu Najwyższego z dnia 20 stycznia 2014 r., sygn. II UK 436/13, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 19 marca 2014 r., sygn. I UK 345/13, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 29 stycznia 2014 r., sygn. I UK 411/13). Przepis art. 55 tej ustawy, umożliwiając ubezpieczonym urodzonym przed dniem 1 stycznia 1949 r. wyliczenie emerytury w wieku powszechnym według jej art. 26, „zrównuje” zatem w pewnym sensie sytuacje tych osób (urodzonych przed dniem 1 stycznia 1949 r.) z sytuacją osób urodzonych po dniu 31 grudnia 1948 r., które (także jeśli uprzednio nabyły prawo do emerytury w niższym wieku emerytalnym albo do tzw. emerytury wcześniejszej) mogą, osiągając powszechny wiek emerytalny, złożyć wniosek o ustalenie prawa do emerytury w powszechnym wieku emerytalnym wyliczanej według art. 26 ustawy.

Jednocześnie – również wbrew twierdzeniom organu rentowego – przepis art. 55 ustawy nie ustanawia jako dodatkowego warunku do skorzystania przez osoby urodzone przed dniem 1 stycznia 1949 r. z wyliczenia emerytury według nowych zasad w postaci braku uzyskania i pobierania świadczenia w postaci emerytury. Jak słusznie wskazał Sąd I instancji, wniosku o istnieniu takiego dodatkowego warunku nie można także wysnuć z treści uchwały Sądu Najwyższego z dnia 4 lipca 2013 r., sygn. II UZP 4/13. Zasadnicze znaczenie dla zastosowania art. 55 ustawy – co wynika z jego treści – ma bowiem jedynie utrzymywanie przez osobę w nim określonej statusu osoby ubezpieczonej (art. 4 ust. 13 ustawy), przy czym - status ten zachowują osoby, które przeszły na emeryturę, jeżeli po przyznaniu prawa podlegają obowiązkowym lub dobrowolnym ubezpieczeniom społecznym (art. 13 i 14 u.s.u.s.), co w szczególności jest spełnione w przypadku kontynuowania po przyznaniu emerytury zatrudnienia na podstawie umowy o pracę (zgodnie bowiem z art. 6 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych, Dz. U. z 1998 r., Nr 137 poz. 887 ze zm., obowiązkowo ubezpieczeniom emerytalnemu i rentowemu podlegają m.in. pracownicy).

W świetle powyższych rozważań bez znaczenia dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy pozostaje, czy w stosunku do odwołującego będzie mógł znaleźć zastosowanie przepis art. 25 ust. 1b ustawy, regulujący kwestie pomniejszania podstawy obliczania emerytury, czy też nie. Na marginesie jedynie wskazać należy, że przepis ten i tak nie przewiduje możliwości pomniejszenia podstawy obliczenia emerytury, o której mowa w art. 24 ustawy, o kwotę stanowiącą sumę kwot pobranych emerytur w wysokości przed odliczeniem zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych i składki na ubezpieczenie zdrowotne w przypadku emerytury przyznanej na podstawie art. 29 ustawy, co ma miejsce w przypadku C. W.. Przepis ten wskazuje bowiem wprost emerytury, których taka możliwość dotyczy i są to emerytury przyznane na podstawie przepisów art. 26b, 46, 50, 50a, 50e, 184 ustawy lub art. 88 ustawy z dnia 26 stycznia 1982 r. - Karta Nauczyciela (Dz. U. z 2014 r. poz. 191 i 1198, z 2015 r. poz. 357, 1268 i 1418 oraz z 2016 r. poz. 668), a więc brak jest w tym katalogu emerytury przyznanej na podstawie art. 29 ustawy.

Przekładając powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy oznacza to, że mimo iż C. W. od dnia 1 grudnia 2008 r. nabył prawo do emerytury brak jest przeszkód do przyznania mu prawa do emerytury obliczonej na podstawie art. 26 w zw. z art. 55 ustawy. Emerytura nabyta przez wnioskodawcę od dnia 1 grudnia 2008 r. na podstawie decyzji z dnia 9 grudnia 2008 r., była bowiem emeryturą wcześniejszą (przyznaną na podstawie art. 29 ust. 1 pkt 2 ustawy z uwagi na fakt, że odwołujący miał ukończone (...) lat oraz ponad 35-letni okres składkowy i nieskładkowy), a nie związaną z osiągnięciem powszechnego wieku emerytalnego, a zatem – co szczegółowo wyjaśniono powyżej – nie stanowi ona przeszkody do przyznania mu prawa do emerytury w powszechnym wieku emerytalnym (tj. na podstawie art. 27 ustawy), wyliczonej na podstawie art. 26 w związku z art. 55 ustawy.

Ponadto stwierdzić należy, że odwołujący spełnił także określony w art. 55 ustawy wymóg kontynuowania ubezpieczenia po spełnieniu warunków do uzyskania emerytury na podstawie art. 27 ustawy. Odwołujący spełnił bowiem warunki do uzyskania emerytury w powszechnym wieku emerytalnym (tj. na podstawie art. 27 ustawy) już z dniem 7 listopada 2011 r., tj. z dniem ukończenia powszechnego wieku emerytalnego 65 lat (art. 27 ust. 3 pkt 1 ustawy) i po tej dacie, jak wynika z ustaleń Sądu Okręgowego, nadal pozostawał w zatrudnieniu, kontynuując ubezpieczenia emerytalne i rentowe (co najmniej w okresie od dnia 8 listopada 2011 r. do dnia 23 stycznia 2015 r. odwołujący był bowiem zatrudniony na podstawie umowy o pracę w (...) Spółdzielni (...)w Z.). Natomiast wniosek o przyznanie emerytury w powszechnym wieku emerytalnym odwołujący zgłosił dopiero w dniu 3 stycznia 2013 r. (a więc po dniu 31 grudnia 2008 r.). Zaś z dokonanej przez organ rentowy w postępowaniu przed Sądem I instancji symulacji wysokości emerytury wnioskodawcy wynika, że jego emerytura w powszechnym wieku emerytalnym (z art. 27 ustawy) obliczona według nowych zasad (art. 26 w związku z art. 55 ustawy), jest wyższa niż dotychczas pobierana (wg stanu na kwiecień 2014 r. wyniosłaby bowiem 5750,56 zł zamiast dotychczas przysługującej w wysokości 5131,20 zł), z uwagi na co zgodnie z art. 55 ustawy uznać należy, iż wnioskodawca ma prawo do emerytury w powszechnym wieku emerytalnym obliczonej według nowych zasad – na podstawie art. 26 w związku z art. 55 ustawy, co słusznie stwierdził Sąd I instancji.

Z uwagi na powyższe, podniesiony w apelacji zarzuty naruszenia prawa materialnego poprzez błędną wykładnię art. 55 ustawy o emeryturach i rentach, należało uznać za chybiony.

Reasumując, w ocenie Sądu Apelacyjnego, Sąd Okręgowy słusznie uznał odwołanie C. W. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w P. z dnia 29 kwietnia 2014 r., znak (...), za zasadne i w zaskarżonym wyroku zmienił tę decyzję w ten sposób, że przyznał mu prawo do obliczenia emerytury zgodnie z art. 55 w związku z art. 26 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych od dnia 1 kwietnia 2014 r., przy uwzględnieniu kwoty zwaloryzowanego kapitału początkowego, kwoty zwaloryzowanych składek zaewidencjonowanych na koncie ubezpieczonego oraz dalszego średniego trwania życia.

Kierując się powyższymi względami, apelację należało uznać za bezzasadną i na podstawie art. 385 k.p.c. oddalić ją, co uczynił Sąd Apelacyjny w sentencji wydanego wyroku.

del. SSO Katarzyna Schönhof-Wilkans

SSA Ewa Cyran

SSA Wiesława Stachowiak